مقدمه
بنتونیتی سنگ رسی با خاصیت ویژه ای می باشد. رنگ این سنگ در حالت هوازده سبز روشن و سبز مایل به زرد است و ترکهایی مثل ترکهای موم سفت در آن موجود می باشد. وقتیکه یک تکه از این سنگ را خیس کنیم به چند برابر حجم خود افزایش پیدا می کند و در اثر شکسته شدن به یک خمیر صابونی تبدیل می شود.
به طور کلی بنتونیتها به سه دسته تقسیم می شوند:
1-بنتونیت با تورم زیاد یا بنتونیت سدیم
2-بنتونیت با تورم کم یا بنتونیت کلسیم
3-بنتونیت با تورم متوسط یا بنتونیت متوسط
بنتونیت فعال به خاکهایی گفته می شود که با یک ماده شیمیایی تغییراتی در آن بوجود آورند. فعال سازی بنتونیتها بیشتر با استفاده از محلول آب نمک برای تعویض یونهای کلسیم با سدیم است که با این عمل خاصیت تورمی و تعلیق پذیری بنتونیتها افزایش پیدا می کند.
گل سرشور یا رس رنگ زدا یا رس چربی زدا که احتیاج به فعال سازی ندارد و مصرف فعلی آنها برای تهیه گل حفاری، رنگ زدایی، خالص کردن روغنهای معدنی، جذب روغن از کف کارگاهها و غیره می باشد.
در فصل اول بنا به توضیح مختصری که داده شد علاوه بر تعریف و تقسیم بندی بنتونیت، مصارف و کاربرد آن از جمله استفاده بنتونیت در گل حفاری- گندله سازی- بی رنگ کننده- مصارف کشاورزی- مواد سمی- کودها- کاتالیزور- مصارف ساختمانی و سایر مصارف موردبحث و بررسی قرار گرفته است.
کانسارهای بنتونیت در شش منطقه ایران پدید آمده است که بشتر آنها در ارتباط با فعالیتهای ولکانیکی سنوزوئیک است که کلیه خصوصیات و مشخصات به تفصیل در فصل دوم آمده است.
در فصل سوم کلیه آزمایشات مربوط به بنتونیت معادن موجود در ایران مورد ارزیابی قرار گرفته است. در قسمت آزمایشگاه بنتونیت برای پی بردن به خصوصیات فیزیکی و شیمیایی بنتونیتهای ارسالی از معادن فعالیت های گوناگونی و برای تشخیص اینکه بنتونیت های استخراج شده در کدامیک از مصارف صنعتی قابل کاربرد می باشند انجام می گیرد.
مقدمه
میلیونها سال مواد معدنی در دل خاک مدفون بوده اند و بشر به پیروی از نیازهای تدریجی خود اقدام به کشف و بهره برداری از آنها نموده اند و پس از آن اعمال فرآیندهای مناسب محصولات قابل استفاده در مورد امور مختلف از آنها بدست آورده است.
دید کلی
نفت یا پترولیوم نوعی قیر و یا بیتومین است که به صورت مجموعه ای از هیدروکربورهای مختلف، به اشکال مایع و یا گاز در مخازن زیرزمینی وجود دارد. پترولیوم در شیمی و زمین شناسی، اصطلاحا به ترکیبات هیدروکربوره ای اطلاق می شود که توسط چاههای نفت از داخل زمین استخراج می شوند. شکل اصلی پترولیوم در داخل مخازن به صورت گاز است که به نام گاز طبیعی نامیده می شود بخشی از پترولیوم در شرایط متعارفی (۱۵ درجه سانتیگراد و ۷۶۰ میلیمتر فشار جیوه) ، به صورت مایع در آمده که به آن نفت خام می گویند و بخش دیگر به همان صورت گاز باقی می ماند.
دسته: برق
حجم فایل: 1066 کیلوبایت
تعداد صفحه: 32
فهرست و بخشی از متن
انرژی زمین گرمایی
انرژِِی هیدروژنی (زیست توده ای)
انرژی خورشیدی
انرژی باد و امواج
راکتور هسته ای به عنوان چشمه تولید انرژی
مرکز زمین (به عمق تقریبی 6400 کیلومتر) که در حدود 4000 درجه سانتیگراد حرارت دارد، به عنوان یک منبع حرارتی عمل نموده و موجب تشکیل و پیدایش مواد مذاب با درجه حرارت 650 تا 1200 درجه سانتیگراد در اعماق 80 تا 100 کیلومتری از سطح زمین می گردد. بطورمیانگین میزان انتشار این حرارت از سطح زمین که فرآیندی مستمر است معادل 82 میلی وات در واحد سطح است که با در نظر گرفتن مساحت کل سطح زمین (10*1/5 متر مربع) ، مجموع کل اتلاف حرارت از سطح آن، برابر با 42 ملیون مگاوات است. در واقع این میزان حرارت غیر عادی، عامل اصلی پدیده های زمین شناسی از جمله فعالیتهای آتشفشانی، ایجاد زمین لرزه ها، پیدایش رشته کوه ها (فعالیتهای کوه زایی) و همچنین جابجایی صفحات تکتونیکی می باشد که کره زمین را به یک سیستم دینامیک تبدیل نموده و پیوسته آن را تحت تغییرات گوناگون قرار می دهد.
قیمت: 5,000 تومان
در واقع تهدید وتحدید حیات در بیابان به نسبت دیگر زیست بوم های حیاتی کره زمین جدی تر است و این چهره خشن، ناشی از فقر اقلیمی یا موقعیت زمین شناسی است. به عبارت دیگر، زایش بیابان ها در طول تاریخ زمین، کنشی است طبیعی که به شرایط دشوار جغرافیایی داده شده و قدمتی چند صد میلیون ساله دارد. در ارزیابی پیوسته پارامتر های مرتبط با بیابان زایی و فعالیت های مقابله با بیابان زایی تعیین شاخص ها و معیارها، گام نخست به شمار می رود که هدف از آن، بررسی امکان دستیابی به مجموعه ای از معیار ها و شاخص هایی گویا، ساده و منطقی است که بتواند نزدیک ترین ارزیابی ممکن به واقعیت را از جریان بیابان زایی و مقابله با بیابان زایی در ایران ارایه دهند. با تدوین برنامه ملی مدیریتمناطق بیابانی کشور در راستای تحقق اهداف سند چشم انداز 20ساله جمهوری اسلامی ایران و برنامه چهارم توسعه به اوج خود رسیده به طوری که امروز جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از موفقترین کشورها در زمینه بیابان زدائی و کنترل فرسایش بادی در سطح جامعه جهانی مطرح است. همانند «بیابان زایی» برای بیابان زدایی De-Desertification نیز تعاریف و مفاهیم متفاوتی ارائه شده است. تنوع، تفاوت و حتی گاهی تضاد میان این مفاهیم و تعاریف عموما ناشی از دیدگاههای متفاوتی است.
از جمله تعاریفی که در مورد بیابان زدایی بیشتر مورد استفاده قرار گرفته است، مضامینی است که عموما به ایجاد شرایط مناسب در جهت احیای پوشش گیاهی اشاره دارد:
در این تعریف بیابان زدایی عبارت است از مجموعه اقداماتی که در چهارچوب طرحهای جامع توسعه در مناطق خشک و نیمه خشک تا خشک نیمه مرطوب صورت می گیرد که مبتنی بر اصول توسعه پایدار بوده و شامل سه گروه فعالیت است. در عملیات بیابان زدائی باید با روش های صحیح مدیریت مراتع و حفاظت آب و خاک از طرق مختلف مانند جلوگیری از بهره برداری های غیر مجاز و بیش از ظرفیت و استعداد مراتع بیشتر در حفظ این ودیعه الهی کوشش گردد. همچنین می توان با افزایش هوموس به خاک این مناطق در جهت تقویت خاک و حفظ و تقویت پوشش گیاهی اقدام مؤثر انجام داد. اگر بیابان زایی را بر اساس تعریف کنوانسیون بیابان زایی تعریف کنیم؛ می گوید تخریب سرزمین در مناطق خشک و نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب در اثر عواملی مانند عوامل انسانی و عوامل طبیعی. در زمان حاضر عوامل طبیعی، آنچنان نقشی در بیابان زایی ندارند البته خشک سالی هایی که به وقوع می پیوندد بیابان زایی را تشدید می کند.
در واقع تهدید وتحدید حیات در بیابان به نسبت دیگر زیست بوم های حیاتی کره ی زمین جدی تر است و این چهره ی خشن، ناشی از فقر اقلیمی یا موقعیت زمین شناسی است. به عبارت دیگر، زایش بیابان ها در طول تاریخ زمین، کنشی است طبیعی که به شرایط دشوار جغرافیایی داده شده و قدمتی چند صد میلیون ساله دارد. در ارزیابی پیوسته پارامتر های مرتبط با بیابان زایی و فعالیت های مقابله با بیابان زایی تعیین شاخص ها و معیارها، گام نخست به شمار می رود که هدف از آن، بررسی امکان دستیابی به مجموعه ای از معیار ها و شاخص هایی گویا، ساده و منطقی است که بتواند نزدیک ترین ارزیابی ممکن به واقعیت را از جریان بیابان زایی و مقابله با بیابان زایی در ایران ارایه دهند. با تدوین برنامه ملی مدیریت مناطق بیابانی کشور در راستای تحقق اهداف سند چشم انداز ۲۰ساله جمهوری اسلامی ایران و برنامه چهارم توسعه به اوج خود رسیده به طوری که امروز جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از موفقترین کشورها در زمینه بیابان زدائی و کنترل فرسایش بادی در سطح جامعه جهانی مطرح است. همانند «بیابان زایی » برای بیابان زدایی De-Desertification)) نیز تعاریف و مفاهیم متفاوتی ارائه شده است. تنوع، تفاوت و حتی گاهی تضاد میان این مفاهیم و تعاریف عموما ناشی از دیدگاههای متفاوتی است.
از جمله تعاریفی که در مورد بیابان زدایی بیشتر مورد استفاده قرار گرفته است، مضامینی است که عموما به ایجاد شرایط مناسب در جهت احیای پوشش گیاهی اشاره دارد:
در این تعریف بیابان زدایی عبارت است از مجموعه اقداماتی که در چهارچوب طرحهای جامع توسعه در مناطق خشک و نیمه خشک تا خشک نیمه مرطوب صورت می گیرد که مبتنی بر اصول توسعه پایدار بوده و شامل سه گروه فعالیت است. در عملیات بیابان زدائی باید با روش های صحیح مدیریت مراتع و حفاظت آب و خاک از طرق مختلف مانند جلوگیری از بهره برداری های غیر مجاز و بیش از ظرفیت و استعداد مراتع بیشتر در حفظ این ودیعه الهی کوشش گردد.
همچنین می توان با افزایش هوموس به خاک این مناطق در جهت تقویت خاک و حفظ و تقویت پوشش گیاهی اقدام مؤثر انجام داد. اگر بیابان زایی را بر اساس تعریف کنوانسیون بیابان زایی تعریف کنیم؛ می گوید تخریب سرزمین در مناطق خشک و نیمه خشک و خشک نیمه مرطوب در اثر عواملی مانند عوامل انسانی و عوامل طبیعی. در زمان حاضر عوامل طبیعی، آنچنان نقشی در بیابان زایی ندارند البته خشک سالی هایی که به وقوع می پیوندد بیابان زایی را تشدید می کند.