فرمت فایل: فایل Word ورد 2007 یا 2003 (Docx یا Doc) قابل ویرایش
مقدمه:
روش آهنگری یکی از کهن ترین روش های فرم دهی فلزات می باشد که در دوران گذشته فلز مورد نظرشان را تا حد لازم گداخته و سرخ می کردند و بعد با یک انبر آن را بر روی سندان نگه می داشتند و چکش کاری می کردند تا شکل موردنظر را پیدا کند و گاهی فلز گداخته را با چکش خواری در داخل یک قالب شکل می دادند و فلز گداخته شکل قالب را به خود می گرفت. پروسه آهنگری نوین نیز بر همین اساس استوار شده است. در روش فورج، قطعه اولیه که لقمه نامیده می شود در میان دو نیمه قالب قرار می گیرد و نیرویی زیاد به صورت آرام و گاهی ضربه ای به آن وارد می شود. به این ترتیب قطعه گداخته در محیط قالب، شکل و فرم داخل قالب را به خود می گیرد و فلز اضافی به حفره فلاش وارد می شود که بعداً از قطعه جدا می شود و دور ریز قطعه فورج شده محسوب می گردد. در فورج چرخشی محور قالب بالایی در یک زاویه کمی نسبت به محور قالب پایین انحراف دارد که باعث می شود نیروی فورج فقط به سطح کوچکی از قطعه کار وارد شود. وقتی که یک قالب نسبت به دیگری می چرخد سطح تماس بین قالب و قطعه کار که به آن اصطلاحاً رد پا (اثر قالب) گویند به صورت پیوسته داخل قطعه کار توسعه پیدا می کند و تدریجاً تغییر شکل صورت می گیرد تا زمانی که شکل نهایی تشکیل یابد. زاویه انحراف بین دو قالب نقش بسیار مهمی در اندازه نیرویی که به قالب وارد می شود دارد. زاویه انحراف بیشتر باعث رد پای کوچکتر و اندازه نیروی کمتر برای کامل کردن همان مقدار تغییر شکل در مقایسه با سطح تماس بیشتر می شود. این زاویه انحراف معمولاً حدود 2-1 درجه است. توجه به این نکته ضروری است که هر چقدر این زاویه انحراف بیشتر باشد طراحی و نگهداری و تعمیرات آن مشکل تر است معمولی ترین روش این پروسه زمانی است که قالب بالایی به دور محور قالب پایینی بچرخد. قطعاتی مانند چرخ دنده ها، فلانچ ها، توپی ها، بادامک ها، یاتاقان غلتکی، مخروطی را می توان با این روش تولید کرد. این قطعات متقارن محوری هستند و توسط حرکت دورانی فرم داده می شوند. این پروسه مخصوصاً برای قطعاتی که دارای نسبت طول به قطر بالا هستند مورد استفاده قرار می گیرد. قطعات تولیدی فولادی با درجه سختی راکول C قابلیت فورج دوار خوبی دارند. عموماً مواد سخت تر باید فورج گرم شوند.
